Spaans-Frans rondje Vignemale

Na de hoogste van Andorra was het uiteraard ook de beurt aan de hoogste van de Pyreneeën : de Aneto (3404). We vertrokken vanuit de vallei van Benasque . Na een veel te korte nacht namen we om 5h het busje naar Besurta (1910). Bij het eerste stuk (in het donker dus) was het pad gemarkeerd met reflectoren - innoverende luxe. Na de Rencluse-hut (2140) was het gedaan met dat soort foefjes en zochten we onze weg door blokken- en sneeuwvelden. Gemakkelijk denk je - volg gewoon de andere klimmers... Fout natuurlijk, dat koste ons de nodige strafhoogtemeters en strafminuten. Daarna ging het zachtjes over een perfect spoor door sneeuw (heel veel sneeuw dit seizoen) naar de voortop. De fameuze "Pas van Mohammed" (een gemakkelijk stukje rotsklimmen boven een vreselijk afgrond) bracht ons op de top. Die bleef discreet in de mist. Voor de afdaling namen we een andere route. Veel eenzamer, langs enkele adembenemende stukken. En uiteindelijk op een prachtige stuk hoogveen/weiland Plan

Doel vandaag was de Coma Pedrosa , de hoogste piek van Andorra. Ik ben namelijk op stap met iemand die de hoogste toppen van alle landen in Europa wil doen. Het was een verrassend mooie tocht, omhoog door een soort dalletje met enkele meertjes, omlaag langs de rotsgraat vanwaaruit we de hele tijd neerkeken op Arinsal , ons startpunt. Dit is Estany Negre - het zwarte meer. Het ligt er nog zeer witjes bij. Vanop de ZW graat kijk je neer op de berghut en het bijhorende Estany de Truites.

Deze eerste dag ging op aan inlopen. Het weer was na het regenfront van deze nachr nog erg onstabiel en mijn klimmaatje komt pas toe uit België. Vandaar. In de voormiddag kozen we voor één van de klassiekers in Andorra nl. de Camin de les Pardines. Ooit de plek waar de moderne tijd (met de eerste elektriciteit én met de eerste piratenzender) begon in Andorra, nu een (voor ons doen) veel te breed en afgelikt pad. De namiddag was ruiger met de 3 meertjes van Tristaina. Zelfde verhaal als gisteren: eens de allesoverheersende skistations voorbij kom je in schitterende stukken natuur. Estany del Mig

Nu ik voor het eerst in de Pyreneeën ben is het alsof ik zoveel mogelijk van die hele bergketen in één vakantie wil beleven. In elk geval: de volgende afspraak is in Andorra. Een piepklein staatje dat zich niks aantrekt van de EU regels. Taxfree diesel, peperdure telefoonverbinding, enorme skistations,... Gelukkig is er ook nog veel prachtige natuur. De ontdekking van de dag: Lac de Pessons: een prachtig meer, waar ik tot een uur of 6 ben blijven plakken (iedereen was toen weg voor de voetbal).  Zalige rust en wat een genot om 's avonds eens zon te hebben ipv de gebruikelijke mooiweerwolken.  Bivak op een doodlopende jeepweg vlak bij een riviertje. Belevenis van de dag: een uur kijken naar een onweerswolk zo'n 10 km verderop (de énige wolk aan de lucht!), die telkens weer van binnenuit door bliksems verlicht werd. Lac de Pessons, op de kaart Estany Primer. Van hieruit kan je een rustige tocht langs een 20-tal meertjes doen. Die heb ik dus gemist.

Deze week was gereserveerd voor de familie. Sofie en Ingrid kwamen helemaal vanuit de hittegolf in "Le Nord" (zoals ze dar hier zo guur kunnen zeggen) naar een afkoelkuur in Catherveille. De gîte la Soulan was werkelijk perfect. Veel ruimte, attente eigenaars, dicht bij het centraal gelegen Bagneres-de-Luchon maar hoog genoeg om van het fris windje en het uitzicht op de 3000ers te genieten. We wandelden (bij Lac d'Oô, Hospice de France, Cérisé, Lac de Bareilles),  klommen op rotsen (St-Mamet) en deden via ferratas (Les bij Bossost). De sterkste momenten: - een totaal onbegaanbare sneeuwplek in een kloof verschalken door de ijsgrot eronderdoor te nemen (en daarna de erg populaire picknickplek van Cirque de Glere voor ons alleen te hebben) - meer dan 40 vale gieren samen (in een luchtballet op een thermiek / bij een dood schaap op zo'n 300 m van het pad af) - en natuurlijk de vele bonding momenten die het geheim zijn van een geslaagde familievakantie.

Estom - Col de Culaus - Gite la Saugue is een erg gevarieerde en lange etappe. Het eerste stukje, van de bivakplek tot Refuge Russell (1998) was langs een aangenaam pad. Bloemenweitjes en de dennenbossen met rododendrons. De onbewaakte hut is perfect onderhouden. Eigenlijk had ik veel beter hier overnacht. Bij de ruïnes van een oude bergerie verdwaal ik even. Typisch Pyreneeën : geen wegwijzers of opzichtige verfstrepen, alleen wat discrete steenmannetjes om je te leiden. Ik pik het juiste pad op, steeds ruiger tot Col de Culaus (2565). De afdaling gaat eerst superefficiënt over sneeuwveldjes. Vanaf het eerste meertje is het uit met de pret: de padloze afdaling gaat door een immens blokkenveld: balanceren van de ene granieten tientonner naar de volgende. Zodra ik kan wijk ik, op ca. 2200m, uit naar de Crête de Heche. Op deze rotsgraat is er een heerlijk uitzicht op de volgende twee meertjes. Bij de afdaling verprutst de rommel die EDF achterliet bij de bouw van waterkracht-tunnel