Spaans-Frans rondje Vignemale

Na de hoogste van Andorra was het uiteraard ook de beurt aan de hoogste van de Pyreneeën : de Aneto (3404). We vertrokken vanuit de vallei van Benasque . Na een veel te korte nacht namen we om 5h het busje naar Besurta (1910). Bij het eerste stuk (in het donker dus) was het pad gemarkeerd met reflectoren - innoverende luxe. Na de Rencluse-hut (2140) was het gedaan met dat soort foefjes en zochten we onze weg door blokken- en sneeuwvelden. Gemakkelijk denk je - volg gewoon de andere klimmers... Fout natuurlijk, dat koste ons de nodige strafhoogtemeters en strafminuten. Daarna ging het zachtjes over een perfect spoor door sneeuw (heel veel sneeuw dit seizoen) naar de voortop. De fameuze "Pas van Mohammed" (een gemakkelijk stukje rotsklimmen boven een vreselijk afgrond) bracht ons op de top. Die bleef discreet in de mist. Voor de afdaling namen we een andere route. Veel eenzamer, langs enkele adembenemende stukken. En uiteindelijk op een prachtige stuk hoogveen/weiland Plan

Doel vandaag was de Coma Pedrosa , de hoogste piek van Andorra. Ik ben namelijk op stap met iemand die de hoogste toppen van alle landen in Europa wil doen. Het was een verrassend mooie tocht, omhoog door een soort dalletje met enkele meertjes, omlaag langs de rotsgraat vanwaaruit we de hele tijd neerkeken op Arinsal , ons startpunt. Dit is Estany Negre - het zwarte meer. Het ligt er nog zeer witjes bij. Vanop de ZW graat kijk je neer op de berghut en het bijhorende Estany de Truites.

Deze eerste dag ging op aan inlopen. Het weer was na het regenfront van deze nachr nog erg onstabiel en mijn klimmaatje komt pas toe uit België. Vandaar. In de voormiddag kozen we voor één van de klassiekers in Andorra nl. de Camin de les Pardines. Ooit de plek waar de moderne tijd (met de eerste elektriciteit én met de eerste piratenzender) begon in Andorra, nu een (voor ons doen) veel te breed en afgelikt pad. De namiddag was ruiger met de 3 meertjes van Tristaina. Zelfde verhaal als gisteren: eens de allesoverheersende skistations voorbij kom je in schitterende stukken natuur. Estany del Mig

Nu ik voor het eerst in de Pyreneeën ben is het alsof ik zoveel mogelijk van die hele bergketen in één vakantie wil beleven. In elk geval: de volgende afspraak is in Andorra. Een piepklein staatje dat zich niks aantrekt van de EU regels. Taxfree diesel, peperdure telefoonverbinding, enorme skistations,... Gelukkig is er ook nog veel prachtige natuur. De ontdekking van de dag: Lac de Pessons: een prachtig meer, waar ik tot een uur of 6 ben blijven plakken (iedereen was toen weg voor de voetbal).  Zalige rust en wat een genot om 's avonds eens zon te hebben ipv de gebruikelijke mooiweerwolken.  Bivak op een doodlopende jeepweg vlak bij een riviertje. Belevenis van de dag: een uur kijken naar een onweerswolk zo'n 10 km verderop (de énige wolk aan de lucht!), die telkens weer van binnenuit door bliksems verlicht werd. Lac de Pessons, op de kaart Estany Primer. Van hieruit kan je een rustige tocht langs een 20-tal meertjes doen. Die heb ik dus gemist.

Deze week was gereserveerd voor de familie. Sofie en Ingrid kwamen helemaal vanuit de hittegolf in "Le Nord" (zoals ze dar hier zo guur kunnen zeggen) naar een afkoelkuur in Catherveille. De gîte la Soulan was werkelijk perfect. Veel ruimte, attente eigenaars, dicht bij het centraal gelegen Bagneres-de-Luchon maar hoog genoeg om van het fris windje en het uitzicht op de 3000ers te genieten. We wandelden (bij Lac d'Oô, Hospice de France, Cérisé, Lac de Bareilles),  klommen op rotsen (St-Mamet) en deden via ferratas (Les bij Bossost). De sterkste momenten: - een totaal onbegaanbare sneeuwplek in een kloof verschalken door de ijsgrot eronderdoor te nemen (en daarna de erg populaire picknickplek van Cirque de Glere voor ons alleen te hebben) - meer dan 40 vale gieren samen (in een luchtballet op een thermiek / bij een dood schaap op zo'n 300 m van het pad af) - en natuurlijk de vele bonding momenten die het geheim zijn van een geslaagde familievakantie.

Estom - Col de Culaus - Gite la Saugue is een erg gevarieerde en lange etappe. Het eerste stukje, van de bivakplek tot Refuge Russell (1998) was langs een aangenaam pad. Bloemenweitjes en de dennenbossen met rododendrons. De onbewaakte hut is perfect onderhouden. Eigenlijk had ik veel beter hier overnacht. Bij de ruïnes van een oude bergerie verdwaal ik even. Typisch Pyreneeën : geen wegwijzers of opzichtige verfstrepen, alleen wat discrete steenmannetjes om je te leiden. Ik pik het juiste pad op, steeds ruiger tot Col de Culaus (2565). De afdaling gaat eerst superefficiënt over sneeuwveldjes. Vanaf het eerste meertje is het uit met de pret: de padloze afdaling gaat door een immens blokkenveld: balanceren van de ene granieten tientonner naar de volgende. Zodra ik kan wijk ik, op ca. 2200m, uit naar de Crête de Heche. Op deze rotsgraat is er een heerlijk uitzicht op de volgende twee meertjes. Bij de afdaling verprutst de rommel die EDF achterliet bij de bouw van waterkracht-tunnel

Met de oversteek Refuge Baysselance - Refuge d'Estom kom ik opnieuw in een heel ander scoort landschap. De kalk maakt plaats voor een soort wit graniet. Combineer dat met een overdaad aan perfect in bloei staande rododendrons, een prachtig meertje en een heerlijk sparrewoud.  Opnieuw héél mooi en helemaal anders dan de valleien van de vorige dagen. Ik koos voor de Col de Labas. Technischer en veel eenzamer dan de klassieke overgang. Vandaag een bivak, zo'n uurtje afwaarts de berghut. Het viel heel erg mee. De rivier dommelde me netjes in slaap en ik gleed amper weg van dat supersmalle lichtgewicht matrasje. Refuge de Baysselance met daarachter de Vignemale. Vnlr. Montferrat op 2° plan en Petit Vignemale - Chaussenque - Grand Vignemale op 1° plan. Afdeling van de Col de Labas Lac d'Estom

Vandaag deed ik eigenlijk twee (korte) dagtochten na elkaar. De eerste was de top van de Vignemale (3298). Die zou ik alleen doen als het weer meezat en het was gewoon schitterend weer. Ik stond samen met nog wat Spanjaarden en Fransen op rond 5h30. Rond 6 h was ik klaar en vertrok dus rustig. Beetje bij beetje kwamen de toppen in de omgeving in de opkomende zon, geen wind, kraakhelder uitzicht... Bij het begin van het sneeuwveld ging het aanrijgen van de crampons supervlot en voor ik er erg in had was ik helemáál alleen op het gletsjerplateau en even later ook op de top. Dat heb ik nog nooit meegemaakt, zó'n populaire berg helemaal alleen, in perfecte stilte. Een magisch moment. Er helemaal in opgaan, in die emotie, zat er niet in. Er was nog een pittige afklim waar je supergeconcentreerd moet blijven. Rond 10h30 terug in de Baysselance hut om ook daar nog eens een hele tijd in het zonnetje te zitten genieten. Richting Cirque de Gavarnie zit de vallei in de wolken.

Zaterdag gaat hier de jaarlijkse bergloop van de Vignemale door. Alle hutten zijn vrijdag en zaterdag volgeboekt. Maar goed dat ik gisteren op het laatste moment beslist heb om die extra geplande lus in Spanje te laten vallen. Gisteren zat ik in de hut samen met een deel van de koersdirectie (2 energieke dames van 60 of zo) en één loopster. Vandaag volgde ik het berg-deel van één van de beide parcours nl. Refuge des Oulettes-Gaube - Petit Vignemale - Refuge Baysselance . Een relaxe korte dagtocht. Een stel locals plaatst ondertussen in alle lastige zones vaste touwen. Deze etappe is weer helemaal anders van stijl. Hoger (dus heel veel sneeuw) en vlak bij die immense noordwand van de Vignemale. Óók het weer speelt prima mee. De meteo voorspelde drie regenachtige dagen. De eerste twee wandeldagen waren erg zonnig en op de derde viel de regen netjes 's nachts. De spectaculaire noordwand van de Vignemale. De mist maakt van de Petit Vignemal

Terug de grens over. Met Bujaruelo - Refuge des Oulettes de Gaube blijven we de Tour de Vignemale volgen. De tocht vandaag passeert er vlak bij. Vooral de noordwand is indrukwekkend - dat is het zicht vanop het terras van de hut. De klim door Val d'Ara was een onverwachte ontdekking. De hut op ca. 1350 m is het laatste bewoond gebouw, daarna is het puur natuur. Wandelaars en een kudde koeien, dat is de enige menselijke invloed. En wat een ruimte hebben die luxekoeien hier. Hun weitje is 2 km vallei met bloemenveldjes,  bossen, een rivier, ... Voor mij was het de wijdsheid, de overdaad aan bloemen en weten dat er niet zoveel valleien meer zijn die niet voor skiën/waterkracht/intensievere veeteelt/... van allerlei soorten wegen en gebouwen voorzien zijn. Bij momenten was het afzien en op de tanden bijten. De honderden extra hoogtemeters bij de omwegjes telkens waar de rivier zich door een ravijn perst, samen met de put die ik gisteren in de reserves had geslagen... Doorbijten.